Ομάδα G

Όπως υποθέτω κάθε Έλλην πολίτης, δεν έχω ιδέα τι γίνεται στο αμερικάνικο πρωτάθλημα του μπέιζμπολ, απ ότι μαθαίνω όμως, οι New York Yankees και οι Boston Red Sox βρίσκονται σε (βαθμολογική) μάχη σώμα με σώμα, κάτι που προφανώς ενέπνευσε το εβδομαδιαίο περιοδικό Dig της Βοστώνης, να κυκλοφορήσει το τελευταίο του τεύχος με αυτό το εξώφυλλο. Και αν για τα δικά μας γούστα η φωτογραφία (την οποία -άσχετο αλλά ενδιαφέρον-, έχει τραβήξει ο εγγονός του Tonny Bennett, Kelsey), είναι από χαριτωμένη μέχρι σέξι, μερικοί από τους φαν των δυο ομάδων μάλλον θα έχουν αντιρρήσεις.
Ο διευθυντής του εντύπου (το οποίο παρεμπίπτοντος δεν απευθύνεται σε gay κοινό) Joe Keohane, πάντως, εξηγώντας τις προθέσεις του δήλωσε ότι επέλεξαν την φωτογραφία όχι μόνο γιατί είναι ιδιαίτερα έντονη, αλλά και διότι όπως είπε «θέλαμε να δούμε τι θα τσαντίσει τους ανθρώπους περισσότερο –το gay φιλί ή ο συμβολισμός με τις φανέλες των ομάδων- και φυσικά θέλαμε να εξετάσουμε και την άποψη ότι η αντιπαλότητα των δυο ομάδων, μπορεί να οφείλεται και σε σεξουαλικά απωθημένα».
Φαντάζομαι ότι θα περάσει καιρός μέχρι να δούμε κάτι αντίστοιχο στο Αθηνόραμα για το ντέρμπι Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, αν και κατά πάσα πιθανότητα τα κίνητρα για την αντιπαλότητα των οπαδών και των δυο ελληνικών ομάδων μπορούν να αναζητηθούν σε ανάλογες θεωρίες...

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανοιχτόμυαλες ταινίες της φετινής χρονιάς βρίσκεται ήδη στις αίθουσες, -δυστυχώς κρίνοντας από τα εισιτήρια των πρώτων ημερών όχι για πολύ ακόμη.
Το "Περπατώντας στο Νερό" του Ισραηλινού Eytan Fox (ο οποίος λίγα χρόνια πριν είχε γυρίσει το θαυμάσιο "Yossi and Jagger" για τον έρωτα δυο στρατιωτών, που φυσικά δεν είδαμε ποτέ στις αίθουσες της Ελλάδας) δεν είναι μόνο ένα σκεπτόμενο φιλμ στα όρια του πολιτικού (και του συναισθηματικού) θρίλερ, αλλά και ένα θαυμάσιο σχόλιο για τις παρωπίδες και την προκατάληψη.
Ο γερμανός gay ήρωας και ο πράκτορας της Μοσαντ, βρίσκονται στα δύο άκρα ενός του ιδεολογικού και μυθοπλαστικού φάσματος, εν τούτοις, κάθε άλλο παρά ως καρικατούρες αντιμετωπίζονται από την ταινία που μιλά ψύχραιμα για πράγματα που εξοργίζουν πολλούς και καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα τόσο απλό, που όμως τόσο συχνά διαφεύγει από τους περισσότερους:
Αυτά που μας ενώνουν είναι τόσο πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.

Δείτε το οπωσδήποτε...

Και μια και ο λόγος για «σωστά» και «λάθος» περιοδικά, η σκέψη μου τρέχει στο «διαφορετικό περιοδικό για άντρες» aftershave, το οποίο, αγοράζω κάθε φορά με ελπίδες που αλίμονο, αποδεικνύονται πάντα φρούδες.
Οι ίδιες δαντελένιες φωτογραφήσεις, ή ίδια υγρή αισθαντικότητα, και πάντα η ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα του (δεν) είναι (απολύτως τίποτα).
Κι αν κάπου κάπου υπάρχουν κάποιες συνεντεύξεις που έχουν κάτι να πουν, κι αν κάποια άρθρα έχουν λόγο ύπαρξης, δυστυχώς η εικόνα του περιοδικού που επικρατεί μοιάζει με έναν κατάλογο ελαφρά ντυμένων editorial μόδας και άρθρων που θεωρούν «καθήκον τους να μας δώσουν μερικές χρήσιμες πληροφορίες για το που και πως ένας άντρας μπορεί να χρησιμοποιεί το make up σωστά» καθώς «το make up για άντρες δεν θεωρείται πια ως κάτι ναρκισσιστικό ούτε είναι αποκλειστικότητα των ανδρών με θηλυπρέπεια.», αλλά απλά κάτι «απολύτως απαραίτητο»...

Αφήστε που στο εξώφυλλο στο "boys of the summer" το "the", βγάζει μάτι...



αν θες (δεν θες στ' αλήθεια) δές κι εδώ:

Κι αν αυτό δεν αποτελεί από μόνο του οξύμωρο, στο περιοδικό Nitro, υπάρχει στήλη κριτικής βιβλίου... Στο τελευταίο τεύχος του, το βιβλίο που ο συντάκτης της στήλης προτείνει, είναι η "Γραμμή της Ομορφιάς" του Άλαν Χόλινχερστ, και δυστυχώς ούτε ο εξυπνακίστικος τίτλος του «Ο Ήλιος Καίει», δεν αρκεί να σε προϊδεάσει για το επίπεδο του άρθρου, που ξεκινά με την φράση «Ήξερα που έμπλεκα» και συνεχίζει με μεγαλειώδεις ατάκες όπως «η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν πως από λεπτό σε λεπτό θα ερχόταν η hardcore gay σκηνή με λεπτομερείς περιγραφές και θα ξερνούσα».
Και αφού στη συνέχεια ο συντάκτης απολογείται για τα κόμπλεξ του τα οποία φυσικά οφείλονται στην ανατροφή του, που τον κράτησε μακριά από κάθε επαφή με ομοφυλόφιλους μέχρι την ηλικία των 24 ετών (μα στ’ αλήθεια που μεγάλωσε;) και αφού ξεκαθαρίζει ότι οι gay δεν είναι «ούτε τρίτο φύλο, ούτε μυστική κοινωνία μεταλλαγμένων που θέλουν να μας πηδήξουν» καταλήγει ότι το βιβλίο στην πραγματικότητα δεν είναι κακό: «Ομολογουμένως οι σεξουαλικές εικόνες με απωθούσαν και μου χάλασαν την απόλαυση ενός κατά τα άλλα πολύ καλού βιβλίου γιατί τους έδινα περισσότερη σημασία απ όση τους άξιζε. Αλλά δεν σταμάτησα να διαβάζω, ούτε ξέρασα. Άντεξα». Μπράβο σας νεαρέ μου, αυτό κι αν είναι κατόρθωμα...

αν σας... καίει, το υπόλοιπο εδώ

Ενώ το μυαλό μου είναι γεμάτο πράγματα που θα ήθελα να γράψω, εν τούτοις οι τελευταίες μέρες (φοβάμαι δε, και αυτές που θα ακολουθήσουν…) δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθώ όσο θα ήθελα (ή θα έπρεπε) με την Ομάδα G.

Αν υποθέσουμε ότι τα post μου λείπουν σε κάποιους (και εδώ είναι που σκέφτεστε " να και αυτός νομίζει ότι επιτελεί κοινωνικό έργο" –ε, λοιπόν όχι!) το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν είναι (ζηλεύοντας την δόξα του Reycorazon), να σας «δείξω τον δρόμο» για να απολαύσετε εδώ (ή εδώ), ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Το Brokeback Mountain της Annie Proulx, έγινε ταινία από τον Ang Lee, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ Βενετίας και επαινέθηκε ομόφωνα από τον τύπο.

Εν τω μεταξύ στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα μαθαίνω το εξής -αστείο και θλιβερό μαζί: η εταιρία διανομής της ταινίας αρνήθηκε να προμηθεύσει φωτογραφικό υλικό σε δημοσιογράφο που επικοινώνησε μαζί της για να γράψει ένα άρθρο για το φιλμ σε gay περιοδικό.
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της Odeon, δεν θέλουν να παρουσιάσουν το φιλμ σε “τέτοια έντυπα”, τουλάχιστον όχι πριν πάρει μερικά βραβεία ή ένα Όσκαρ, οπότε o gay χαρακτήρας του πάψει να τρομάζει τους straight υποψήφιους θεατές.
Ω, Θεέ μου...

Σε μια κίνηση που μάλλον δεν εξέπληξε κανέναν, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια Arnold Schwarzenegger, ανακοίνωσε μέσω της εκπροσώπου τύπου του, ότι προτίθεται να ασκήσει βέτο στο νομοσχέδιο που ετοιμάζει το νομοθετικό σώμα της πολιτείας για την νομιμοποίηση του δικαιώματος των gay ζευγαριών στον γάμο. Η πρόταση για την κατάρτιση του νομοσχεδίου πέρασε την περασμένη Τρίτη με οριακή πλειοψηφία από το σώμα των νομοθετών, αλλά το θέμα δεν μοιάζει να προχωρά περισσότερο μετά τις δηλώσεις του Arnold, ο οποίος σύμφωνα με την ανακοίνωση του γραφείου του πρόκειται να ασκήσει βέτο «από σεβασμό στην θέληση των ψηφοφόρων του».
Τα επιχειρήματά του βασίζονται σε ένα δημοψήφισμα που είχε γίνει πριν πέντε χρόνια και στο οποίο η πλειοψηφία των ανθρώπων που έφτασαν ως στις κάλπες, είχε αποφασίσει να μην αναγνωρίζονται στο έδαφος της Καλιφόρνια οι gay γάμοι που έχουν γίνει σε άλλες πολιτείες της Αμερικής.
«Ο κυβερνήτης πιστεύει ότι τα gay ζευγάρια δικαιούνται την πλήρη προστασία του νόμου και ότι δεν θα πρέπει να γίνονται θύματα διακρίσεων βάση του τύπου της σχέσης τους» δηλώνει η ανακοίνωση του γραφείου του Arnie, για να αντικρούσει την ίδια την ουσία αυτής της πρότασης λίγες γραμμές πιο κάτω.

Τι ξεχωρίζει έναν υπερήρωα από τους κοινούς θνητούς; Και εν τέλει ο Superman είναι σούπερ σε όλα τα σημεία; Με την επικείμενη αναγέννηση του κινηματογραφικού franchise από τον Bryan Singer με το Superman Reborn (όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο μυώδης νεαρός Brandon Routh) το θέμα έχει πάρει (χμ...) μεγάλες διαστάσεις.
Η Louise Mingenbach σχεδιάστρια των κοστουμιών της ταινίας εξηγεί στο newsweek: «Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο σχετικά με το κοστούμι, ήταν το μέγεθος του «πακέτου» του Superman», λεει γελώντας. «Μήπως είναι πολύ μεγάλο; Μήπως δεν είναι αρκετά μεγάλο; Μήπως είναι πολύ μυτερό, Μήπως είναι πολύ στρογγυλό;» Το τελικό σχήμα; «Όχι πολύ μεγάλο εξηγεί η Louise. Τα παιδιά μπορούν να δουν την ταινία άφοβα».
Κρίνοντας από την φωτογραφία πάντως θα μπορούσαμε να πούμε ότι και οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν θα έχουν παράπονο...

Μπορεί κανείς να μην θέλει να επαναφέρει στην ζωή το κλισέ της opera queen που ταυτίζεται με τις ηρωίδες των μουσικών μελοδραμάτων, που μελαγχολεί ριγμένος σε βελούδινους καναπέδες φορώντας την μεταξωτή robe de chambre του και αφήνει τα δάκρυα του να κυλήσουν στα φθαρμένα εξώφυλλα δίσκων βινυλίου, ενώ η υψίφωνος βγάζει την τελευταία κορώνα της πριν πάρει την ζωή της, εν τούτοις για κάποιο λόγο οι gay και η όπερα έχουν ισχυρούς (και δακρύβρεχτους) δεσμούς για όχι και τόσο αδιευκρίνιστους λόγους. Η υπερβολή, το δράμα, τα λαμπερά κοστούμια και σκηνικά οι larger than life γυναίκες και ο γενικότερος camp ορυμαγδός αγγίζουν ευαίσθητες χορδές στις καρδιές πολλών gay- κι αν αυτό ακούγεται κλισέ είναι πολύ απλά διότι συχνά η μήτρα των κλισέ δεν είναι παρά η επανάληψη μιας αλήθειας.
Κι ακόμη κι αν εγώ προτιμώ πιο "εύπεπτα" (θα έλεγαν οι κακόβουλοι) ακούσματα, εν τούτοις δεν θα υπήρχε κανένα άλλο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι απόψε το βράδυ από την Όπερα της Νέας Υόρκης, όπου ο Rufus Wainwright, ένας από τους αγαπημένους μου "τραγουδοποιούς" θα συνοδεύσει τους καλλιτέχνες της, στην εκτέλεση αποσπασμάτων από το ρεπερτόριο του ερχόμενου χειμώνα. Κι αν αναρωτιέστε γιατί η Όπερα της Νέας Υόρκης διάλεξε τον Rufus μάλλον δεν έχετε ακούσει ποτέ την μουσική του (που έχει τόση σχέση με την σύγχρονη ποπ όσο η Kylie με τον Βέρντι) ή δεν έχετε διαβάσει ποτέ καμιά συνέντευξή του.
"Από την πρώτη φορά που άκουσα όπερα, ήταν σαν να μέθυσα ή να δηλητηριάστηκα από κάτι" λεει ο Rufus "Εθίστηκα και ξεκίνησα να ξοδεύω όλα μου τα χρήματα σε ηχογραφήσεις. Οι δίσκοι ήταν τόσο όμορφοι, όλα αυτά τα μεγάλα κουτιά με τα λιμπρέτο. Τα άνοιγες και βυθιζόσουν σ' ένα κόσμο όπου δεν καταλάβαινες τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά μπορούσες να το φανταστείς γιατί όλα ήταν τόσο ζωντανά. Συχνά φανταζόμουν ότι έσωζα την ηρωίδα από το φλεγόμενο κτήριο, και στην συνέχεια την άφηνα στο σπίτι των γονιών της. Η σχέση μας δεν προχωρούσε πιο πέρα, εν τούτοις μέσα από την Όπερα μπορούσα να δραπετεύσω από τους φόβους και τις απογοητεύσεις μου. Είχα βρει την κλίση μου: θα γινόμουν κλασσικός συνθέτης και θα έδινα και πάλι ζωή στην Όπερα"...

Kαι για όσους είχατε οποιαδήποτε αμφιβολία, ναι ο Rufus εκτός από ιδιοφυία είναι επίσης gay...
Περισσότερα εδώ. (username: omadag, Password: 0mada9)

"Οι γονείς μου θα προτιμούσαν να μείνω παράλυτος, έτσι ώστε να μπορούν να μου δώσουν όλη την αγάπη και την συμπόνια τους. Aκόμη κι αν μεταμορφωνόμουν σε εξωγήινο, τουλάχιστον θα ένοιωθαν κάποια περιέργεια για μένα". Ο νεαρός gay άντρας που μιλά στην εφημερίδα China Daily προτιμά για λόγους εύκολα κατανοητούς να κρατήσει την ανωνυμία του.
Διότι μπορεί από το 1997 η ομοφυλοφιλία να μην είναι παράνομη στην Κίνα και πολλά πράγματα να έχουν αλλάξει από την εποχή που το πιο δημοφιλές (συγνώμη το μόνο) ανάγνωσμα στην χώρα ήταν το Κόκκινο Βιβλίο, εν τούτοις το να είσαι gay ακόμη κι αν δεν επιφέρει ποινές, έχει ένα ίσως πιο βαρύ τίμημα, αυτό του κοινωνικού εξοστρακισμού.
Κι αν η κατάσταση στην Κίνα του υπαρκτού σοσιαλισμού μοιάζει λίγο πολύ αναμενόμενη, όπως φαντάζεστε δεν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που η κατάσταση είναι παρόμοια. Διαβάστε εδώ ένα ακόμη χρήσιμο άρθρο για το τι σημαίνει να είσαι gay στο Λίβανο εν έτη 2005 –περίπου ότι σήμαινε να είσαι gay στην Ελλάδα στην δεκαετία του 60 και του 70 υποθέτω...

Με αφορμή ένα πρόσφατο δημοσίευμα των Νέων, αναρωτιέμαι: Πόση σημασία τελικά έχει να μάθουμε την απάντηση για το αν «γεννιέσαι ή γίνεσαι» και τι πρόκειται να αλλάξει αν τελικά υπάρξει ομοφωνία πάνω στο θέμα; Οι gay ακτιβιστές μπορεί να νιώθουν δικαιωμένοι από τις επιστημονικές ανακαλύψεις που επιβεβαιώνουν την άποψη που θέλει τα γονίδια να «ευθύνονται» για την ομοφυλοφιλία, όμως στην πραγματικότητα όλη η συζήτηση κατά την γνώμη μου εμπεριέχει ένα εγγενές λάθος. Μπορεί στα μάτια τους η επιβεβαίωση της «φυσικής» προέλευσης της ομοφυλοφιλίας να ωθήσει τους ανθρώπους που την βλέπουν σαν κάτι αφύσικο να αλλάξουν γνώμη, εν τούτοις μάλλον δεν πρόκειται να άρει το στίγμα στο μυαλό των πιο συντηρητικών. Αναζητώντας τους λόγους που κάνουν κάποιον gay, σκέφτομαι ότι έτσι ίσως ενισχύεται μια κλινική θεώρηση του θέματος, και μεταμορφώνεται κάτι που δεν θα έπρεπε να γίνεται καν θέμα σε κάτι τόσο μυστηριώδες όσο η εξερεύνηση του διαστήματος...

«Το πρώτο σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένο στο πνεύμα του joie de vivre. Για δεύτερη φορά η διεθνής leather και fetish σκηνή θα συναντηθεί στο Βερολίνο για το Folsom Europe 2005.
Καλωσήλθατε στο Βερολίνο. Μια ανεκτική και κοσμοπολίτικη μητρόπολη. Είμαστε περήφανοι από το γεγονός ότι άνθρωποι με διαφορετικές ρίζες και προτιμήσεις νιώθουν άνετα στην πόλη μας και συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν. Πάρτι σαν το Folsom Europe δεν είναι μόνο δημοφιλή μέσα στα μέλη της (leather και fetish) κοινότητας, αλλά βοηθούν αυτή τη σκηνή να παρουσιαστεί στο κοινό και να μετατρέψει τον σκεπτικισμό και τις αναστολές σε μια φιλική συμβίωση.
Μ αυτή τη σκέψη στο μυαλό θα ήθελα να καλωσορίσω όσους συμμετέχουν στο φετινό φεστιβάλ και να σας ευχηθώ μια θαυμάσια γιορτή υπό τις καλύτερες καιρικές συνθήκες».

Αυτές οι λίγες αράδες δίπλα στην φωτογραφία του Κλάους Βόβεραϊτ δημάρχου του Βερολίνου στον φετινό κατάλογο του Folsom του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού πάρτι των θιασωτών του δέρματος και του φετιχισμού ήταν αρκετές να προκαλέσουν σάλο στα media της Γερμανίας και στους πιο συντηρητικούς πολίτες της χώρας και το γεγονός ότι ο δήμαρχος της πόλης είναι ανοιχτά gay μάλλον έπαιξε έναν μικρό ρόλο.
Στην πραγματικότητα εν τούτοις, ο «σάλος» δεν έγινε παρά μόνο για να γεμίσουν μερικές ακόμη σελίδες οι λαϊκές εφημερίδες.
Διότι, ακόμη κι αν οι απόγονοι της Χάιντι στις Βαβαυρικές Άλπεις σοκάρονται από το θέαμα τριχωτών αρκούδων (όχι αληθινών, από αυτές υποθέτω έχουν συνηθίσει) που σέρνουν δεμένους με αλυσίδες τους σεξουαλικούς τους σκλάβους, για τον μέσο κάτοικο του Βερολίνου, αυτό δεν είναι σχεδόν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη συνηθισμένη μέρα στο Mitte…

Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του καλοκαιριού (που μόλις μας τελείωσε), είναι το γεγονός ότι μπορείς να διαβάζεις έντυπα για τα οποία καθόλου δεν θα αισθανθείς ένοχος, αν τσαλακώσεις, λερώσεις με αντηλιακό, λαδώσεις με την χωριάτικη, γεμίσεις άμμο ή απλά τα πετάξεις στα σκουπίδια και νιώσεις έτσι πολύ καλύτερα...
Πρώτα στην λίστα τέτοιων εντύπων, τα επονομαζόμενα «ανδρικά περιοδικά» στα οποία η πλειοψηφία των άρθρων τους γράφονται από gay συντάκτες που προσπαθούν να γράψουν με τρόπο που θα απολαύσει (υποτίθεται) ένας straight (υποτίθεται) αναγνώστης που κατά πάσα πιθανότητα το fhm ή το maxim είναι όσο πιο βαθιά θέλει να βυθιστεί στα σκοτεινά και αχαρτογράφητα νερά του γραπτού λόγου...
Στο esquire του περασμένου Αυγούστου λοιπόν, διάβασα με ένα μείγμα απόλαυσης και απέχθειας, ένα από εκείνα τα άρθρα που επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια κάθε λίγο στον ελληνικό ανδρικό περιοδικό Τύπο, ο οποίος προφανώς θεωρεί ότι το grooming και το styling είναι μια από τις βασικές ανησυχίες του μέσου έλληνα. Το εν λόγω άρθρο (που παραθέτω αυτούσιο παρακάτω -κάνε κλίκ στα thumbnails) εξηγεί με απλά και κατανοητά παραδείγματα το πως τα όρια μεταξύ gay και straight εμφάνισης και συμπεριφοράς, πέφτουν μέρα με την ημέρα και πως εν τέλει οι «νεραϊδογκέι» και οι «μάτσο στρέιτ» -οι χαρακτηρισμοί του συντάκτη-, τείνουν να συναντηθούν στην χώρα του Ποτέ-Πότέ, ή ίσως του Πότε-Πότε -οι γεωγραφικοί προσδιορισμοί δικοί μου.
Με αφορισμούς και κοσμογονικά συμπεράσματα όπως τα παρακάτω
«Το συρματόπλεγμα που χώριζε τους γκέι από τους στρέιτ έπεσε κάτω από τις ερπύστριες του τανκ που λέγεται «styling και grooming». Τα δύο στρατόπεδα έκαναν μεταξύ τους παρτούζα, από εκείνες τις χαοτικές, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πού τελειώνουν τα πόδια του ενός και πού αρχίζουν τα μπούτια του άλλου. Τα στεγανά και οι δικλείδες ασφαλείας δεν υφίστανται πια και απλοϊκά συμπεράσματα, όπως «Βάζει πούδρα, άρα την κουνάει την αχλαδιά», δεν θα σου φανούν χρήσιμα στο παιχνίδι της σεξουαλικής κατασκοπίας, όταν η σειρά μέικαπ για άντρες Jean Paul Gaultier ξεπουλάει στους στρέιτ εφήβους με σπυράκια. Το πολύ πολύ να σε κλείσουν στο χρονοντούλαπο του lifestyle, να κάνεις παρέα με όλους όσοι τόλμησαν να πουν το αυτονόητο: «Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά πώς γίνεται αγόρι με brasilian wax;»»
αξίζει τον κόπο να διαβάσετε και τις 1384 λέξεις του, χωρίς να παραλείψετε να συμβουλευθείτε τον πολύ χρήσιμο πίνακα που σας διδάσκει ότι οι gay έχουν σκύλο τσιουάουα ενώ οι straight γερμανικό ποιμενικό και ότι η αγαπημένη ελληνίδα τραγουδίστρια των gay είναι η Έφη Σαρρή ενώ των straight η Μάρω Λύτρα, -το οποίο με βάση τα δικά μου κριτήρια και στις δύο περιπτώσεις μεταφράζεται ως «we’re fucked!»…