Ομάδα G

Δυο τρία (ε... για την ακρίβεια, τρία), πράγματα με αφορμή κάποια πρόσφατα σχόλια...
*Διαβάζοντας ένα από τα comments στο προηγούμενο post σκέφτομαι ότι είμαστε πολύ μπροστά σ’ ότι αφορά τους gay γάμους στην Ελλάδα. Με μια μικρή διαφορά: Οι περισσότεροι έλληνες που παντρεύονται, μοιάζουν να θεωρούν ότι με τις λέξεις «gay γάμος» περιγράφουμε την ένωση ενός gay άντρα με ένα ανερχόμενο μοντέλο/ηθοποιό γένους θηλυκού, για να χαρεί και η μαμά. Ε, λοιπόν, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι στην Ισπανία...
*«Πολύ ενδιαφέρον blog, αλλά, γιατί σου βγαίνει ο ακτιβιστικός εαυτός σου; Στο κάτω κάτω οι gay στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς καταπιεσμένοι» μου λεει ένας φίλος στο τηλέφωνο. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί με τη λέξη «καταπιεσμένοι» αλλά νομίζω ότι στα λόγια του ανακαλύπτω μια (φυσιο-λογική) παρανόηση. Οι straight φίλοι μας έχουν μάλλον μια λανθασμένη ιδέα για την κοινωνική αποδοχή των gays στην πατρίδα μας, ειδικά όσοι από αυτούς κινούνται στους ευρύτερους χώρους της δημοσιογραφίας, ή της (γκουχ!) show biz. Επειδή με σέβεσαι εσύ, (διότι εκτός των άλλων είμαστε φίλοι), δεν σημαίνει δυστυχώς ότι με σέβονται όλοι...
*Τέλος επειδή η Ομάδα G κατηγορείται ότι «χρησιμοποιεί τον glossy περιοδικό τύπο ως αποδιοπομπαίο τράγο των αναπηριών της», εν είδη διάψευσης, σας προσφέρω μερικές glossy σελίδες από το αμερικάνικο Out -ένα editorial μόδας με θέμα τα cocktails. O λόγος που τις «αναδημοσιεύω» είναι νομίζω προφανής! Μετά από αμέτρητα χρόνια που οι σελίδες των gay περιοδικών ήταν γεμάτες από «φωτοτυπίες» των ίδιων ασθενικών, μετά βίας ενήλικων, αγοριών, με μεγάλη ικανοποίηση βλέπουμε επιτέλους έναν διαφορετικό τύπο άντρα πρωταγωνιστή σε φωτογράιση, -για να μην μιλήσω για την εξαιρετικά καθυστερημένη απενοχοποιήση του μουστακιού στην mainstream gay αίσθηση του cool.
Οι παρακάτω φωτογραφίες, αφιερώνονται σε όσους έχουν αξέχαστες παιδικές (ή όχι) αναμνήσεις από το Magnum P.I.

Το φθινόπωρο ενδείκνυται για βόλτες στην φαρδιά λεωφόρο των αναμνήσεων. Κατεβάζοντας τα πουλόβερ και βάζοντας τα t-shirt στην ναφθαλίνη, εύκολα συνεχίζεις την εξερεύνηση στα υπόλοιπα ντουλάπια του σπιτιού, ανακαλύπτοντας πράγματα που είχες ξεχάσει ότι έχεις κρατήσει, ενθυμούμενος στιγμές από την ζωή σου που αναρωτιέσαι μετά πως ήταν δυνατόν να τις έχεις ξεχάσει...
Σ΄ ένα από τα ντουλάπια μου, ανακάλυψα αυτές τις μέρες ένα περιοδικό Flash (ναι κάποτε υπήρξε και τέτοιο), από τον Μάρτιο του 1994, στις σελίδες του οποίου σ’ ένα αφιέρωμα εναντίον του ρατσισμού, φιλοξενούνταν μια συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλλιανάτου με δυο φωτογραφίες που είχαν θυμάμαι, σοκάρει την σεμνή «κοινή γνώμη». Ο ίδιος και ο φίλος του όχι μόνο πόζαραν γυμνόστηθοι και αγκαλιασμένοι αλλά φιλιόνταν στο στόμα, κάνοντας τον απλό λαό να (ανα)κράζει «θα μας κάψει ο Θεός.
Ο Θεός φυσικά δεν μας έκαψε, το outing που προανήγγειλε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος από την συνέντευξή του τρομάζοντας τους κρυφούς gay της χώρας δεν ήρθε ποτέ, αλλά οι δυο εκείνες σελίδες επέζησαν στο ντουλάπι μου για περισσότερο από μια δεκαετία.
Kαιρός να τις ξαναθυμηθούμε. Καιρός να δούμε κι άλλες ανάλογα θαρραλέες συμπεριφορές, καιρός να αφήσουμε πίσω τις don’t ask don’t tell εποχές -ουπς, παρασύρθηκα μάλλον από το «ηρωικό» κλίμα των ημερών...

To Clapham Common, εκτός από ένα τυπικό πάρκο του Λονδίνου, σχεδόν όπως τα περισσότερα από τα πάρκα των σύγχρονων μητροπόλεων, αποτελεί ένα σημείο όπου πολλοί gay άντρες αναζητούν σεξ.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο εκεί, ένας νεαρός άντρας ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, ένα γεγονός που υπήρξε η τραγική αποκορύφωση ενός κύματος μικρότερης έντασης ανάλογων γεγονότων με θύματα gays.
Το πρόσωπο του 24χρονου μπάρμαν Jody Dobrowski ήταν τόσο άσχημα παραμορφωμένο από τα χτυπήματα που οι γονείς του δεν κατάφεραν να τον αναγνωρίσουν όταν κλήθηκαν από την αστυνομία, και η αναγνώριση του πτώματος έγινε από τα δακτυλικά του αποτυπώματα...
Κι αν το παραπάνω τραγικό συμβάν μοιάζει σαν κάτι που συμβαίνει στο «μακρινό και επικίνδυνο» Λονδίνο η πραγματικότητα μάλλον μας διαψεύδει. Σχεδόν όλοι ξέρουμε κάποιον που έχει πέσει θύμα βίας σε κάποιο από τα πάρκα της Αθήνας (αν δεν έχει συμβεί σε μας τους ίδιους) και όλοι ξέρουμε πολύ καλά πως η αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση δεν ασχολείται με τέτοια περιστατικά. Κι ακόμη χειρότερα, τα ίδια τα θύματα τις περισσότερες φορές διστάζουν να καταγγείλουν τέτοιες επιθέσεις γνωρίζοντας ότι στην καλύτερη περίπτωση θα αντιμετωπίσουν την αδιαφορία και στην χειρότερη τον διασυρμό.
Το αποτέλεσμα; ένας φαύλος κύκλος που μοιάζει να διαιωνίζεται, ακόμη κι αν όπως αποδεικνύει ένα σχετικό άρθρο του τελευταίου 10%, η λύση είναι ίσως πολύ πιο απλή απ ότι φαντάζεστε...

Προσπαθώ να καταλάβω αν η καταχώρηση που βλέπετε δίπλα αποτελεί παρωδία ή πραγματικότητα, και ομολογώ ότι αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη φορά που την είδα, δεν έχω ακόμη αποφασίσει για το τι από τα δύο ισχύει. Δυστυχώς φοβάμαι ότι πρόκειται μάλλον για αληθινή καταχώρηση πραγματικού περιοδικού που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στα περίπτερα, ερχόμενο να καλύψει ένα... βαθύ κενό στα ελληνικά media, αυτό του gay Cosmopolitan!
Και ναι μεν από την μια είναι θετικό ότι η εκδοτική πιάτσα ανοίγει, και ο gay τύπος διεκδικεί μερίδιο της αγοράς, από την άλλη όμως στ’ αλήθεια, κάτι τέτοιο είναι πραγματικά απαραίτητο για την gay κοινότητα (αν υποθέσουμε ότι έχει συνείδηση του εαυτού της) στην Ελλάδα;
Διότι, αν στην αγορά των γυναικείων εντύπων το cosmopolitan μοιάζει χαριτωμένο, συμπαθές και απενοχοποιημένο, όμως εκτός από αυτό υπάρχουν τουλάχιστον δέκα ακόμη άλλα περιοδικά για το κοινό στο οποίο στοχεύει και το cosmopolitan. Αντιθέτως στην περίπτωση μας, η έκδοση ενός «gaypolitan», (εκτός του ότι το πιθανότερο είναι να κερδίσει γρήγορα μια ωραία μήνυση από τον ΔΟΛ για τον τίτλο του) μοιάζει να θέλει να σπρώξει τον gay πληθυσμό της ελληνικής επικράτειας κατ ευθείαν από τα σκοτάδια της ντουλάπας στην λάμψη της ξανθιάς ανταύγειας και της παγιέτας, με όλα τα κακά και τα... κακά που αυτό συνεπάγεται...

Ίσως το μόνο αρνητικό που θα μπορούσε κανείς να προσάψει στο περιοδικό 10% είναι το γεγονός ότι εξαφανίζεται αμέσως από τα σημεία διανομής του. Και αν η υποψία σας ότι το εν δυνάμει αναγνωστικό του κοινό ξεπερνά κατά πολύ το 10 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού μοιάζει αληθινή, δεν είναι μόνο ότι οι έλληνες έχουν μακρά παράδοση στο να διαψεύδουν τις διεθνείς στατιστικές, αλλά διότι η ύλη και τα κείμενα του περιοδικού είναι σχεδόν στο σύνολό τους καλογραμμένα, ενδιαφέροντα και αξίζουν να διαβαστούν και από το υπόλοιπο 90 (ας πούμε) τοις εκατό.
Ευτυχώς το περιοδικό διαθέτει ένα πολύ καλό site όπου μπορείτε να βρείτε το σύνολο της μηνιαίας ύλης του (καθώς και τα παλιά τεύχη) οπότε μπορείτε να το διαβάζετε χωρίς να το αναζητείτε εις μάτην στους χώρους διανομής του –αν και υπάρχει πάντα η δυνατότητα συνδρομής.
Αυτό το μήνα μάλιστα το 10% γιορτάζει τα (άτυπα) γενέθλιά του καθώς συμπληρώνει δώδεκα τεύχη -ήτοι σχεδόν δυο χρόνια ζωής. Ελπίζουμε να υγιαίνει και να βελτιώνεται συνεχώς και σύντομα να γίνει μηνιαίο...

Γίνεται να είσαι doable ακόμα και με στομάχι και καδένα fa ca d' oro;
Αν είσαι ο Pierce Brosnan φοβάμαι ότι γίνεται.
Ο καλύτερος ίσως James Bond στην ιστορία εγκατέλειψε τον ρόλο του κατασκόπου που αγαπήσαμε (και στη συνέχεια βαρεθήκαμε) για άλλες πιο ενδιαφέροντες ενασχολήσεις όπως το... πεντικιούρ. Στην καινούρια του (εξαιρετική) ταινία The Matador o Πιρς υποδύεται έναν hitman σε κρίση ταυτότητας που ένα μεθυσμένο βράδυ σ΄ ένα μπαρ στο Μεξικό κάνει έναν καινούριο φίλο. Στο φιλμ η εικόνα του smooth και απόλυτα cool J.B. απλά πάει περίπατο, καθώς ο φίλτατος Pierce δεν ενδιαφέρεται αν το μαρτίνι του είναι shaken ή stirred (στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται καν για το αν είναι μαρτίνι, αρκεί να περιέχει αλκοόλ) και προς μεγάλη απογοήτευση των θιασωτών του στιλ υποπίπτει σε ουκ ολίγα στιλιστικά ατοπήματα -αφήστε που σε μια σκηνή βάφει τα νύχια των ποδιών του με μαύρο βερνίκι...
Αυτό που κάνει το Matador ακόμη πιο ενδιαφέρον όμως δεν είναι μόνο οι κινηματογραφικές αρετές του (έξοχος ρυθμός, θαυμάσιο σενάριο, ευρηματική σκηνοθεσία, βιτριολικό χιούμορ και ηλεκτρισμένες ερμηνείες) αλλά το γεγονός ότι -σας ορκίζομαι δεν είναι μόνο το βρώμικο μυαλό μου- ανάμεσα στον Pierce και τον καινούριο του φίλο Gregg Kinear υπάρχει ένα κρυμμένο αλλά σαφές gay subtext!
Και συν τοις άλλοις που αλλού μπορείτε ν' ακούσετε τον "Τζέιμς Μποντ" να απαντά στην παρατήρηση "οι μαργαρίτες έχουν πολύ καλύτερη γεύση στο Μεξικό" με την ατάκα "ναι, οι μαργαρίτες και ο πούτσος";
Αναμείνατε το τον χειμώνα που μας έρχεται. Μέχρι τότε θα σας κρατά συντροφιά αυτή εδώ η φωτογραφία.
Δεν νομίζω να έχετε παράπονο...

Το επόμενο επεισόδιο στο σήριαλ «είναι ή δεν είναι» για τον Robbie Williams προσεχώς στα ραδιόφωνά σας: Your Gay Friend ονομάζεται ένα από τα τραγούδια του καινούριου του δίσκου Intensive Care και ήδη στην διψασμένη για «σκάνδαλα» Μεγάλη Βρετανία αναζητούν τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε να το γράψει.
Στην πραγματικότητα βεβαίως κάθε άλλο παρά η πρώτη φορά είναι που ο Robbie φλερτάρει με το gay κοινό συνεχίζοντας ένα παιχνίδι που είναι προφανώς ότι στοχεύει κυρίως στις πωλήσεις.
Εν τούτοις, ακόμη κι έτσι, το γεγονός ότι ένας τόσο μεγάλος ποπ σταρ (ΟΚ, έστω μεγάλος μόνο στην Ευρώπη), δεν διστάζει να δηλώσει: «αν βρω κάποιον άντρα που γουστάρω πολύ να κάνω σεξ μαζί του, φυσικά θα το κάνω» δεν παύει να βοηθά να βγει λίγη από την σκουριά που υπάρχει στα μυαλά πολλών «φανατικών straight”. Κι εκτός των άλλων, ο Robbie είναι τουλάχιστον διασκεδαστικός και ακόμη κι αν δεν είναι gay (έι, κανείς δεν είναι τέλειος) είναι σίγουρα ... χαρούμενος. (Το "νόστιμος" το ανέφερα;)

Ο Robbie λέει: "I have to say that I think there's a gay man in everybody" . Διαβάστε εδώ μια παλιά του συνέντευξη στο The Advocate, όταν ακόμη προσπαθούσε να κατακτήσει με κάθε μέσο και την Αμερική...

Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ μονομανής, δεν μπορώ παρά να σας επισημάνω αυτό το εξαιρετικό άρθρο για το Brokeback Mountain του Ang Lee στην εφημερίδα Guardian, η οποία χαρακτηρίζει το φιλμ «την πιο σημαντική αμερικάνικη ταινία εδώ και πολλά χρόνια» γράφοντας: «Κάθε τόσο, εμφανίζεται μια ταινία που αλλάζει τις αντιλήψεις μας, τόσο πολύ ώστε το ίδιο το σινεμά οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που δημιουργεί. Σκεφθείτε το Θέλμα και Λουίζ, το Τσάνκινγκ Εξπρές, το Blow Up ή το Ορλάντο –όλες τους σπουδαίες ταινίες που μας δίδαξαν να βλέπουμε και να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το Brokeback Mountain είναι ένα τέτοιο φιλμ. Ακόμα και για ένα κοινό συνηθισμένο στο νέο queer cinema, η ταινία του Lee, αλλάζει τόσο βαθιά την συνηθισμένη οπτική και τον τόνο, που σηματοδοτεί μια καινούρια κινηματογραφική εποχή».

Ο Batman και ο Robin δεν είναι οι μόνοι κρυφοί εραστές της τηλεόρασης, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τους 75 και πλέον «δημιουργούς» που συγκεντρώθηκαν εδώ ,για να υμνήσουν τον έρωτα μεταξύ του Captain Kirk και του Mister Spock από το Star Trek.
Τα εκθέματα του site ποικίλουν από photoshopped φωτογραφίες της σειράς μέχρι σκίτσα, ακουαρέλες, ακόμη και ποιήματα.
Κι αν όλα αυτά δεν σας πείσουν για την ερωτική σχέση των δύο ηρώων (ακόμα κι αν υπάρχουν ουκ ολίγες απεικονίσεις του γάμου τους) σίγουρα θα σας πείσουν για τα ανεξάντλητα όρια της ανθρώπινης φαντασίας και εμμονής...

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού TIME, αφιερώνει το εξώφυλλο και το κεντρικό του θέμα στους gay teenagers της Αμερικής, οι οποίοι αποκαλύπτουν πλέον την φύση τους πολύ νωρίτερα απ ότι παλιότερα (στην πλειοψηφία τους πριν καν τελειώσουν το σχολείο), καθώς οι περισσότεροι ζουν σε μια κοινωνία πολύ πιο ανοιχτόμυαλη και δεκτική στην «διαφορετικότητά τους». Σύμφωνα με έρευνες ο μέσος όρος ηλικίας που τα κορίτσια έχουν την πρώτη τους ομοφυλοφιλική σεξουαλική επαφή στην ηλικία των δεκάξι, ενώ τα αγόρια στα δεκατέσσερα. Την ίδια στιγμή στα περισσότερα σχολεία της Αμερικής η ύπαρξη ομάδων GSAS (gay and straight alliances) είναι αυτονόητη, ενώ σήμερα περισσότερο από ποτέ οι νεαροί gay και λεσβίες έχουν στην διάθεσή τους όχι μόνο μια πληθώρα από θετικά πρότυπα, αλλά και δεκάδες ομάδες στήριξης, βοήθειας και κοινωνικοποίησης.
Από την άλλη, αν το να είσαι gay teenager στην Αμερική μοιάζει σήμερα πιο εύκολο από ποτέ, τα φαινόμενα μάλλον απατούν. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών εξακολουθούν να είναι πολύ μεγαλύτερα στους νεαρούς gay, απ ότι στους straight συνομήλικους τους, ενώ το περιβάλλον του σχολείου είναι πλέον πολύ πιο φιλικό, εξακολουθεί να βρίσκεται μακράν του ιδανικού. Συν τοις άλλοις αν και οι ίδιοι οι ανήλικοι gay μοιάζουν σίγουροι για την επιλογή τους (μόνο ένα 13% δηλώνουν ότι νιώθουν άβολα με την σεξουαλικότητά τους) εν τούτοις βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιδιότυπη πίεση ν’ αλλάξουν από μια σειρά από συντηρητικές οργανώσεις και θρησκευτικές ομάδες που πρεσβεύουν ότι «η αλλαγή, είναι δυνατή». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί. Μεγαλώνοντας μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν εξοστρακίζει την διαφορετικότητα, δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία ή αρρώστια και φέρνει σε επαφή τους straight με τους gay, οι πρώτοι αντιλαμβάνονται ότι απολύτως τίποτα δεν πάει στραβά με τους δεύτερους, σχηματίζοντας έτσι μια πολύ πιο ανοιχτόμυαλη άποψη για τους gay φίλους και συμμαθητές τους. To αποτέλεσμα; 57% των πρωτοετών φοιτητών του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια δεν έχουν αντίρρηση στην νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ των gay, όταν το ανάλογο ποσοστό στον γενικό πληθυσμό της Αμερικής δεν ξεπερνά το 36%. Για τους gay ακτιβιστές, αυτή η νέα γενιά αμερικάνων θα είναι η γενιά που θα αλλάξει τα πράγματα, καταρρίπτοντας τις προκαταλήψεις και οι σημερινοί gay teenagers θα είναι οι αυριανοί ηγέτες του gay κινήματος, ενός κινήματος που ιδανικά, μετά από μερικές ακόμη γενιές θα πάψει πια να είναι απαραίτητο. Ακριβώς αυτή η προοπτική μιας ανοιχτόμυαλης και θετικά προσκείμενης στους gay Αμερικής είναι που τρομάζει την συντηρητική πλευρά της χώρας και μεταμορφώνει τους gay teens σ’ ένα ιδιότυπο μήλο της έριδος...

Διαβάστε ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ.

Οι κοσμικές στήλες των κυριακάτικων εφημερίδων ήταν γεμάτες από «έλληνες celebrities» και ανθρώπους των «γραμμάτων και των τεχνών» οι οποίοι είχαν συρρεύσει στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουν το ανέβασμα της όπερας «Οι Παλιάτσοι» από τον Franco Zeffirelli. Και αν το θέαμα χαρακτηρίστηκε «μεγαλοπρεπές» και η παράσταση «πολύχρωμη», «ευφάνταστη» και «προχωρημένη» τα ίδια επίθετα μάλλον δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με την ίδια άνεση για τον σκηνοθέτη της. Στην Ελευθεροτυπία της περασμένης εβδομάδας ο Zeffirelli σε συνέντευξή του στον Γιώργο Καρουζάκη δέχεται την εξής ερώτηση: «Αναρωτιέμαι ποια είναι η στάση σας στις συζητήσεις που γίνονται στην Ευρώπη για τους γάμους των ομοφυλοφίλων;»
Η απάντηση του, μάλλον θα σας εκπλήξει, αλλά πάλι ίσως όχι. Βλέπετε, δεν είναι μόνο ότι ο Zeffirelli είναι γεννημένος το 1923 οπότε αδυνατεί να αντιληφθεί ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά και το γεγονός ότι όπως άλλοι ομοφυλόφιλοι της εποχής του (σκεφθείτε για παράδειγμα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στην Ελλάδα), αδυνατούν να πιστέψουν ακόμη και oι ίδιοι ότι το να είσαι άντρας και να ποθείς ή να ερωτεύεσαι άντρες δεν είναι βίτσιο ή διαστροφή. Ιδού λοιπόν τι απαντά ο maestro:
«Είμαι αντίθετος. Στην ιδιωτική ζωή σου μπορεί να κάνεις ό,τι θέλεις, να ζεις με όποιον θέλεις για πάντα. Το χειρότερο πράγμα της εποχής είναι ο "θαπατερισμός" (σ.σ.: αναφορά στον Ισπανό πρωθυπουργό Θαπατέρο και στην απόφασή του να "νομιμοποιήσει" τους γκέι γάμους). Ο Θαπατέρο είναι ο χειρότερος όλων. Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς την οικογένεια. Προσέξτε. Δεν αντιτίθεμαι στην ομοφυλοφιλία και δεν πιστεύω σε κανενός είδους διάκριση με βάση τη σεξουαλική προτίμηση. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι ομοφυλόφιλοι και εγώ, άλλωστε, είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό όμως αφορά την ιδιωτική μας ζωή. Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε πολιτικά ζητήματα».