Ομάδα G

...ξεκίνησαν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Πέδρο Αλμοδοβάρ, Volver, το οποίο ο ίδιος περιγράφει «σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην κλασσική σλάπστικ κωμωδία, το Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα και τον σουρεαλισμό της δικής μου ταινίας «Μια Ζωή Ταλαιπωρία». Το Volver είναι μια ταινία για τον θάνατο, τον οποίο όμως αντιμετωπίζει μ’ έναν μάλλον ελαφρύ τρόπο. Και περισσότερο από τον ίδιο το θάνατο το φιλμ μιλά για την πλούσια κουλτούρα που περιβάλλει τον θάνατο στην περιοχή της Λα Μάντσα όπου γεννήθηκα, και τον (καθόλου τραγικό) τρόπο με τον οποίο διαφορετικές γυναίκες από διαφορετικές γενιές τον αντιμετωπίζουν. Το Volver είναι η ταινία που έπρεπε να κάνω τώρα, ειδικά μετά από ένα φιλμ σαν την Κακή Εκπαίδευση. Δεν είναι σύμπτωση που όλες μου οι ταινίες με άντρες πρωταγωνιστές είναι πιο σκοτεινές και βαριές από τις φωτεινές μου ταινίες με γυναίκες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω μια κωμωδία για τους άντρες. Το να μιλάω για τους άντρες σημαίνει να μιλάω πιο ειλικρινά για τον εαυτό μου και δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο με χιούμορ».

Στο Volver πρωταγωνιστούν η παλιά γνώριμη του Αλμοδοβαρικού σύμπαντος Κάρμεν Μάουρα, η άσωτη κόρη Πενέλοπι Κρουζ (που επέστρεψε στην πατρική αγκαλιά) η Λόλα Ντουένιας και η νεαρή Γιοχάνα Κόμπο. Προς το παρόν, να μια (χαριτωμένη)φωτογραφία της Πενέλοπι (με τον Αγκουστίν Αλμοδοβάρ στο βάθος), από τα γυρίσματα που ξεκίνησαν στις 18 Ιουλίου και θα κρατήσουν έντεκα εβδομάδες. Περισσότερες πληροφορίες και εξομολογήσεις από τον ίδιο τον Πέδρο στην εξαιρετική επίσημη σελίδα του που θα βρείτε εδώ.

Ένα ενδιαφέρον κείμενο από την Athens Voice για την νέα gay πρωτεύουσα της Κρήτης, την Αλμυρίδα Χανιών, ένα μικρό χωριό που σύμφωνα με το άρθρο του Αχιλλέα Πεκλάρη αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους προορισμούς (μετεγκατάστασης) για δεκάδες gay ευρωπαίους συνταξιούχους.

Αντιγράφω ολόκληρο το κείμενο από την εφημερίδα καθώς αδυνατώ να το βρω στην (επιτέλους ανανεωμένη, αλλά όχι ακριβώς χρηστική) ιστοσελίδα της, και κρατώ το εξής κομμάτι:«Εδώ πειραματιζόμαστε», λέει ο Μπράιαν και μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Δοκιμάζουμε διάφορα. Σε άλλα πετυχαίνουμε και σε άλλα όχι. Αλλά δεν σταματάμε». Το τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό το αφήνω στη δική σας κρίση.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο για όσους έχουν ζήσει έστω και ένα μικρό διάστημα στην επαρχία, είναι το γεγονός ότι στις εξοχές της πατρίδας μας -τουλάχιστον στο σεξουαλικό τομέα- επιβιώνει ακόμη η νοοτροπία της Ελλάδας της δεκαετίας του ’70, πράγμα που συχνά σημαίνει, πως όλοι αυτοί που με ευκολία βρίζουν το πρωί, με την ίδια ευκολία γλιστρούν στις "αμαρτίες" που κατηγορούν το βράδυ.
Με δυο λόγια και χωρίς καθόλου να θέλω να θίξω την... λεβεντογέννα Κρήτη και τα παλικάρια της, απλά αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι μόνο οι όμορφες παραλίες,ο ήχος της λύρας και η δυνατή ρακή που απολαμβάνουν και εκτιμούν οι ξένες συνταξιούχες φιλενάδες...

Αλμυρίδα Pride
Του Αχιλλέα Πεκλάρη

Η Αλμυρίδα Χανίων, η παράλια του ξακουστού Αποκόρωνα που βγάζει βουλευτές και παλικάρια, πήρε το όνομά της από τα αλμυρίκια που ευδοκιμούν στις γαλαζοπράσινες ακτές της. Μπαίνοντας στο παραδοσιακό αυτό κρητικό χωριό, μπορείς να δεις τον Σήφη και τον Μανούσο να πίνουν νωχελικά τη ρακή τους στο καφενείο κάτω από τον καυτό μεξικάνικο ήλιο.

Τον Μανολιό και τον Ευτύχη, με τα φουντωτά μουστάκια και τα μαύρα πουκάμισά τους, να κατεβάζουν τις «κούπες» με το ντόπιο κρασί τη μια μετά την άλλη και όταν μεθάνε, ν' αρχίζουν τίς μπαλοθιές. Και λίγο πιο πέρα, ούτε πενήντα μέτρα, τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του «Palmer’s Bar» να προετοιμάζονται για το αποψινό drag queen show , που θα τραβήξει σαν μαγνήτης όλο το ευρωπαίκό gay crowd της Λεβεντογέννας... Η είδηση ότι πλέον οι βρετανικοί τουριστικοί οδηγοί αναφέρουν την Αλμυρίδα ως “gay πρωτεύουσα της δυτικής Κρήτης» έπεσε σαν κεραυνός στο χωριό. Επισκίασε ακόμη και αυτή την απόκτηση της ευρωπαϊκής «γαλάζιας σημαίας» για την πεντακάθαρη, κρυστάλλινη παραλία της. Η αρχή για την «αλλαγή φύλου» του τόπου έγινε πριν από περίπου μία δεκαετία, όταν οι πρώτοι Βορειοευρωπαίοι συνταξιούχοι ανακάλυψαν ότι η Κρήτη θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει το Μαιάμι της Ευρώπης. Το μέρος όπου θα μπορούν να ζουν ήσυχα και ξένοιαστα το τελευταίο 1/3 της ζωής τους ο δυτικός θεσμός του after job retirment βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή του στις γαλάζιες, εξωτικές ακτές της μεγαλονήσου.
Ο Μπράιαν, 50χρόνων από το Κόβεντρι, είναι στο entertainment business εδώ και πολλά χρόνια. Στα νιάτα του είχε σινεμά, pubs και άλλα νεανικά στέκια στη συννεφιασμένη πατρίδα του. Εδώ και δέκα χρόνια έχει μετακομίσει στην ηλιόλουστη Αλμυρίδα μαζί με το φίλο του. Συνεταιρίστηκε με τον Νίκο, τον Ελληνοκαναδό ιδιοκτήτη του «Palmer’s», και άρχισαν τα wacky parties. Μαζί του, την ίδια ακριβώς εποχή, ήρθαν και άλλοι μεσήλικοι gay, ζευγάρια κυρίως, που βρήκαν στο χωριό του Αποκόρωνα ένα ειδυλλιακό και ήσυχο μέρος για να περάσουν ειρηνικά το υπόλοιπο της ζωής τους. Και επειδή σε αυτές τις περιπτώσείς ο ένας φέρνει τον άλλο, «το χωριό μας εγέμωσε με τση πούστηδες»... Κάπου εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Η Avant garde έκφραση του βορειοευρωπαϊκού gay κινήματος ήρθε να «μπολιαστεί» και να συνυπάρξει με το hardcore παραδοσιακό macho ταμπεραμέντο των Κρητίκαρων του Αποκόρωνα, επί ενοποιημένου ευρωπαϊκού εδάφους: κανείς δεν μπορεί να «διώξει» τον άλλο, καθώς αμφότεροι διαθέτουν ευρωπαϊκό διαβατήριο και τυπικά, αλλά και νόμιμα, βρίσκονται στη χώρα τους. Κατά το κοινώς λεγόμενο, οι μεν και οι δε γίνανε «μαλλιά κουβάρια». Γιατί πώς αλλιώς να περιγράψείς τη σκηνή όπου ακούς την 40ρα ευτραφή drag queen από τη Μεγάλη Βρετανία, κατά κόσμον Πολ, που έχει κάνει ανάλογα σόου στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο, να τραγουδά με τη χάρη του Έλτον Τζον το «Candle in the wind» με3 στη μέση του χωριού, υπό τα έκπληκτα βλέμματα του Σήφη, του Μανούσου, του Ευτύχη, του Μανολιού και των άλλων μαυροπουκαμισάδων;
Οι Κρητικοί είναι από τη φύση τους φιλόξενοι, μεγαλόκαρδοι και καταδεχτικοί άνθρωποι. Σε κερνάνε τσικουδιές χωρίς να σε ξέρουν, σου παίζουν λύρα μ' ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα ροδοκόκκινα μάγουλά τους, σε καλωσορίζουν με αγάπη και χαρά πού να τα βρεις αυτά στο βόρειο Λονδίνο; Όμως, είναι ένα πράγμα να δέχεσαι για μία εβδομάδα του Αυγούστου ένα τσούρμο ασπρουλιάρηδες τουρίστες και ένα άλλο πράγμα να αγοράζουν τη γη σου, να χτίζουν σπίτια, να στήνουν τα μαγαζιά τους, φτάνοντας σήμερα να κατέχουν νομίμως το 30% της περιοχής, με δυναμική αλματώδους αύξησης. Οι δύο ακραία διαφορετικές αλλά ταυτόχρονα «αναγκασμένες», ελέω Βρυξελλών, να συνυπάρξουν κουλτούρες και νοοτροπίες προσπαθούν (;) να κατανοήσουν και να αποδεχτούν η μία την άλλη. Καθόλου εύκολο... «Εδώ πειραματιζόμαστε», λέει ο Μπράιαν και μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Δοκιμάζουμε διάφορα. Σε άλλα πετυχαίνουμε και σε άλλα όχι. Αλλά δεν σταματάμε». «Με τους ντόπιους πώς τα πάτε;» τον ρωτάω. «Μια κρύο, μια ζέστη», μου λέει. «Δεν μας έχουν δημιουργήσει ποτέ κάποιο σοβαρό πρόβλημα, είναι φιλικοί μαζί μας. Ορισμένες φορές όμως μπορώ να δω κάποια βλέμματα που μεταφράζονται σε "δεν σας θέλουμε εδώ, να φύγετε"». Είναι απολύτως φυσιολογικό. Κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να εξηγήσει στους μεν τι σκέφτονται οι δε and vice versa. Εδώ δεν είναι Μπράιτον, είναι Χανιά. Μοιάζουν με δύο γάτες που για πρώτη φορά βρίσκονται μαζί. Πρώτα σηκώνουν τις τρίχες και γρυλίζουν. Καχυποψία και ανασφάλεια. Μετά μπορεί να ανταλλάξουν και μερικές νυχιές. Σιγά σιγά όμως συνηθίζουν η μια την άλλη και χαλαρώνουν. Σε λίγες μέρες μπορεί να τις δεις να κοιμούνται κουλουριασμένες στο ίδιο μαξιλάρι.
Αν ρωτούσες το βράδυ της Πέμπτης τους κατοίκους της Αλμυρίδας αν είναι υπέρ ή κατά του Ευρωσυντάγματος την ώρα που στ' αυτιά τους αντηχούσε ακόμα η μπάσα φωνή της trans βασίλισσας να ερμηνεύει « I want to break free – we love you Freddy”, θα απαντούσαν ένα μεγαλοπρεπέστατο «Όχι» με βαριά, βουνίσια κρητική προφορά. Η πολιτισμική, νοοτροπική και –over all- ψυχική ενοποίηση και συνοχή της Ευρώπης έχει μεγάλη και τραχιά ανηφόρα ακόμα μέχρι να φτάσει να πατήσει στη νεφελοσκέπαστη κορφή του Ψηλορείτη...

Μπορεί η συζήτηση να χρονίζει, και η ιστορία για τις απόψεις του Γιώργου Πανόπουλου σχετικά με την υιοθεσία παιδιών από gays να ξεκίνησε στο συγκεκριμένο blog κάμποσες μέρες πριν, όμως τα σχόλια είναι πολλά και ποικίλα. Το ίδιο το άρθρο της Athens Voice(νομίζω) ήταν απλά η αφορμή για να επαναληφθεί μια ανταλλαγή απόψεων που την συναντάς συχνά στον μικρόκοσμο των ελλήνων bloggers. Δεν πρόκειται να διαβάσετε κάτι κοσμογονικό, δεν πρόκειται να αλλάξει η άποψή σας πάνω στο ο,τιδήποτε, αν όμως διαβάσετε προσεκτικά ανάμεσα στις γραμμές θα μάθετε ένα δυο πράγματα πάνω στην ανθρώπινη φύση: Για τους λύκους που φέρουν μορφή προβάτου, για την "αγάπη" (χριστιανική ή μη), για την ευκολία με την οποία κρίνουμε, καταδικάζουμε και (ανακυρήσσοντας τον εαυτό μας αναμάρτητο) ρίχνουμε τον πρώτο λίθο και κυρίως, για το πως συχνά η ευφυία περπατά χέρι χέρι με την προκατάληψη. Δυστυχώς...


κι έχει κι άλλο, εδώ κι εδώ

Μπορεί η κασσέτα όπου ο Κόλιν Φάρελ κάνει σεξ με την πρώην φιλενάδα του (που δεν θυμάμαι πως την λένε και βαριέμαι αφόρητα να την ψάξω στο google) να μην έχει δει ακόμη το φως της δημοσιότητας, εν τούτοις το μάτι μου πήρε κάτι ακόμη πιο απεχθές να κυκλοφορεί στο διαδύκτιο. Αυτή εδώ η φωτογραφία από τα γυρίσματα του ρημέικ των Σκληρών του Μαϊάμι, όπου πρωταγωνιστούν ο Κόλιν και οΤζέιμι Φοξ με κάνει να αναρωτιέμαι; Αν ο Κόλιν εμφανιζόταν στην εν λόγω κασέτα με αυτήν την χαίτη λασπωτήρα, θα ήθελε κανείς να την δει;
...
Από την άλλη μήπως η χαίτη και το μουστάκι είναι σεξι; (και αν ναι τότε τι ισχύει για τον προγναθισμό;)

Δεν συναντάς κάθε μέρα δυο gay ήρωες σε μια major αμερικάνικη ταινία, πόσο μάλλον δυο gay cowboys, πόσο μάλλον δυο gay cowboys που να τους υποδύονται ο Jake Gyllenhaal και ο Heath Ledger .

Το Brokeback Mountain του Ang Lee είναι η πρώτη major χολιγουντιανή gay ταινία εδώ και χρόνια και ίσως η πρώτη όπου οι ήρωες είναι δυο κανονικοί άνδρες που ζουν μια κανονική ερωτική ιστορία που δεν περιλαμβάνει θάνατους από AIDS ή εξωφρενικά comic reliefs.
To ομώνυμο (μικρό) βιβλιαράκι της Annie Proulx πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, εξιστορεί την ερωτική ιστορία δυο cowboy που ερωτεύονται –αν και οι ίδιοι ίσως δεν θα τολμούσαν να το θέσουν ακριβώς έτσι- ένα καλοκαίρι του 1961 στο Brokeback Mountain και ακολουθούν ο καθένας τον δικό του δρόμο με την ανάμνηση της σχέσης του (και μερικές φορές κάτι περισσότερο) να τους ακολουθεί για είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Το Brokeback Mountain πρόκειται να βγει στις αίθουσες της Αμερικής τον Δεκέμβριο (στην Ελλάδα ένα μήνα αργότερα) και την περιμένουμε με αγωνία όχι μόνο λόγω θέματος ή για το γεγονός ότι ο Ang Lee είναι ένας σκηνοθέτης που εκτιμούμε βαθιά (ΟK ας ξεχάσουμε το Hulk), αλλά κυρίως γιατί περιμένουμε με αγωνία να δούμε πως η έντονες ερωτικές σκηνές της ταινίας χωράνε σε μια R- rated ταινία και κυρίως για να τσεκάρουμε την αντίδραση της συντηρητικής Αμερικής –και Ελλάδας- σε μια high profile ταινία που δεν μασάει τα λόγια της...

Μέχρι τότε ιδού το poster...
(κλεμμένο από τον Αndy)

Ομολογώ ότι δεν βλέπω με ιδιαίτερη θέρμη ειδήσεις, οπότε μερικές φορές χάνω κάποια πολύ αστεία (ή θλιβερά, αναλόγως την οπτική σας) πράγματα. Όπως για παράδειγμα το κήρυγμα του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου την περασμένη Κυριακή. Αντιγράφω την "είδηση" από το ΑΠΕ -κι αν έχετε χρόνο διαβάστε και μια ενδιαφέρουσα άποψη πάνω στο θέμα εδώ.

Στα «Σόδομα και Γόμορρα» - τις πόλεις με την «ανήθικη» κοινωνική διαδικασία, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τις ρήσεις του Ιησού, αναφέρθηκε από άμβωνος ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος αναφερόμενος στην πρόταση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου για νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων. Ο Άνθιμος που χοροστάτησε σήμερα της Θείας λειτουργίας στον εορτάζοντα ναό της Αγίας Μαρίνης, έκανε λόγο για «αναισχυντία και ντροπή» και προτάσεις περί «θεσμοθέτησης της αμαρτίας» από τον πρόεδρο του Συνασπισμού, ενώ κατά τη διάρκεια τελετής χειροτόνησης ιερέα έπλεξε το εγκώμιο της ανδρικής φύσης του χειροτονηθέντα. «Όσοι υποστηρίζουν τη νομιμοποίηση των σχέσεων των ομοφυλοφίλων είναι «δήθεν» προοδευτικοί. Οι ομοφυλόφιλοι διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση με ανομολόγητες πράξεις παρά την ανθρώπινη φύση», είπε ο μητροπολίτης.

Γεννιέσαι ή γίνεσαι; Αυτό το ερώτημα αποτελεί το θέμα ενός καινούριου βιβλίου δυο βρετανών επιστημόνων (του ευρύτερου κλάδου της ψυχο...) των Γκλεν Γουίλσον και Καζί Ράχμαν που φέρει τον τίτλο “Born Gay”.

Η απάντηση για τους δυο δόκτορες είναι ξεκάθαρη: Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η ομοφυλοφιλία είναι επίκτητη, αντιθέτως είναι σαφές ότι η σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου καθορίζεται ήδη από την εμβρυϊκή του ηλικία. Η θεωρία τους, την οποία στηρίζουν με μια σειρά από βαρύγδουπες μελέτες, προκαλεί ήδη συζητήσεις στην γηραιά Αλβιόνα εν τούτοις δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν η οποιαδήποτε απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έχει στην πραγματικότητα οποιαδήποτε χρησιμότητα.

Η σωστή απάντηση ίσως να είναι ότι απλά δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η βαθιά αγωνία των επιστημόνων της ψυχιατρικής εδώ και δεκαετίες, έχει την ίδια σημασία όσο και η θεμελιώδης απορία σχετικά με το αυγό και την κότα; Εν τέλει, αυτό που μετρά, είναι το γεγονός ότι το αυγό υπάρχει -για να μην σας πώ ότι είναι και εξαιρετικά νόστιμο...

Μπορεί να τον γνωρίζετε από τις λαχταριστές πισίνες του και τις ποπ αρτ (αν και ο ίδιος δεν θέλει να τις λέτε έτσι) εμμονές του και την εικονογραφία του χρωματιστού Λος Άντζελες, όμως ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ ένας από τους πιο επιδραστικούς (και μοσχοπουλημένους) σύγχρονους ζωγράφους δεν έχει να παρουσιάσει μόνο χρωματιστά eye candies. Στο μουσείο Μπενάκη (στο Κολωνάκι) παρουσιάζονται από τα τέλη Ιουνίου 87 χαρακτικά του από τις δεκαετίες του 60 και του 70 ανάμεσά τους και 12 εμπνευσμένα από ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, το έργο του οποίου ο Χόκνεϊ εκτιμά ιδιαιτέρως. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου και αν δεν απατώμαι τις Πέμπτες είναι ανοιχτή μέχρι πολύ αργά το βράδυ.

----

Εν τω μεταξύ στο κυριακάτικο Βήμα, ο Νίκος Μπακουνάκης γράφει στα "Βιβλία": "Ωραία και αισθησιακά τα χαρακτικά, αλλά ξεκάθαρα ομοφυλοφιλικά, σαν μανιφέστο, σε βαθμό που προδίδουν τον ίδιο τον ποιητή - κυρίως την ποίησή του".
Μάλιστα...

Το καλοκαιρινό τεύχος του γαλλικού gay περιοδικό Tetu (πως στο καλό βάζω την αξάν στο e;) κυκλοφόρησε προσφάτως με δώρο ένα "υπέροχο" παρεό του Ζαν Πολ Γκοτιέ. Δεν τσέκαρα αν στα ελληνικά περίπτερα το τεύχος κυκλοφόρησε με παρεό ή χωρίς, εν τούτοις κοιτάξτε το με προσοχή! Αν δείτε κάποιον να φορά το συγκεκριμένο παρεό στην παραλία (στην Αμοργό για παράδειγμα όπου είναι τίγκα στους Γάλλους) μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι είναι gay.

Από την άλλη, αν δείτε οποιονδήποτε άντρα να φοράει παρεό στην παραλία (και δεν βρίσκεστε σε κάποιο νησί της Πολυνησίας) μπορείτε να είστε σχεδόν βέβαιοι ότι είναι gay ούτως ή άλλως...

O Ρομπ Τόμας πρώην τραγουδιστής των matchbox 20 που τραγουδά αυτό τον καιρό το (ωραιότατο και κολλητικό) Lonely no more διέψευσε τις φήμες που ήθελαν τη γυναίκα του Μαρισόλ να τον έχει πιάσει στο κρεβάτι με τον Τομ Κρουζ (το κατάπτυστο ειδύλλιο του οποίου με την Κέιτι Χολμς, είναι προφανώς διαφημιστικό κόλπο).

Ο Τομ Κρουζ βεβαίως αγνόησε παντελώς τις φήμες (προφανώς για να μην θεωρηθεί guilty by association) ο Ρομπ από την άλλη έδειξε να έχει μεγαλύτερη αίσθηση του Χιούμορ: "Αν ήμουν gay, δεν θα ήταν ο Τομ στην κορυφή της λίστας μου... Θα ήταν o Μπραντ Πιτ" δήλωσε. " Σε κάθε περίπτωση, η φήμη δεν με ενόχλησε τόσο πολύ. Ένοιωσα περισσότερο προσβεβλημένος από την αναφορά ότι είμαι μέλος της εκκλησίας της Σαιεντολογίας".

I like this guy!

Ιδού!
Το πρώτο gay ζευγάρι της Ισπανίας που ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου.
Ο Κάρλος Μπατουρίν και ο Εμίλιο Μενέντεζ ζευγάρι εδώ και τριάντα χρόνια παντρέυτηκαν έξω από την Μαδρίτη. "Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι που αγαπά ο ένας τον άλλο και θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι" δήλωσαν μετά την τελετή.
...
Εκείνη τη στιγμή ένα παράξενο ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου...