Ομάδα G

Ένα ενδιαφέρον κείμενο από την Athens Voice για την νέα gay πρωτεύουσα της Κρήτης, την Αλμυρίδα Χανιών, ένα μικρό χωριό που σύμφωνα με το άρθρο του Αχιλλέα Πεκλάρη αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους προορισμούς (μετεγκατάστασης) για δεκάδες gay ευρωπαίους συνταξιούχους.

Αντιγράφω ολόκληρο το κείμενο από την εφημερίδα καθώς αδυνατώ να το βρω στην (επιτέλους ανανεωμένη, αλλά όχι ακριβώς χρηστική) ιστοσελίδα της, και κρατώ το εξής κομμάτι:«Εδώ πειραματιζόμαστε», λέει ο Μπράιαν και μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Δοκιμάζουμε διάφορα. Σε άλλα πετυχαίνουμε και σε άλλα όχι. Αλλά δεν σταματάμε». Το τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό το αφήνω στη δική σας κρίση.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο για όσους έχουν ζήσει έστω και ένα μικρό διάστημα στην επαρχία, είναι το γεγονός ότι στις εξοχές της πατρίδας μας -τουλάχιστον στο σεξουαλικό τομέα- επιβιώνει ακόμη η νοοτροπία της Ελλάδας της δεκαετίας του ’70, πράγμα που συχνά σημαίνει, πως όλοι αυτοί που με ευκολία βρίζουν το πρωί, με την ίδια ευκολία γλιστρούν στις "αμαρτίες" που κατηγορούν το βράδυ.
Με δυο λόγια και χωρίς καθόλου να θέλω να θίξω την... λεβεντογέννα Κρήτη και τα παλικάρια της, απλά αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι μόνο οι όμορφες παραλίες,ο ήχος της λύρας και η δυνατή ρακή που απολαμβάνουν και εκτιμούν οι ξένες συνταξιούχες φιλενάδες...

Αλμυρίδα Pride
Του Αχιλλέα Πεκλάρη

Η Αλμυρίδα Χανίων, η παράλια του ξακουστού Αποκόρωνα που βγάζει βουλευτές και παλικάρια, πήρε το όνομά της από τα αλμυρίκια που ευδοκιμούν στις γαλαζοπράσινες ακτές της. Μπαίνοντας στο παραδοσιακό αυτό κρητικό χωριό, μπορείς να δεις τον Σήφη και τον Μανούσο να πίνουν νωχελικά τη ρακή τους στο καφενείο κάτω από τον καυτό μεξικάνικο ήλιο.

Τον Μανολιό και τον Ευτύχη, με τα φουντωτά μουστάκια και τα μαύρα πουκάμισά τους, να κατεβάζουν τις «κούπες» με το ντόπιο κρασί τη μια μετά την άλλη και όταν μεθάνε, ν' αρχίζουν τίς μπαλοθιές. Και λίγο πιο πέρα, ούτε πενήντα μέτρα, τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του «Palmer’s Bar» να προετοιμάζονται για το αποψινό drag queen show , που θα τραβήξει σαν μαγνήτης όλο το ευρωπαίκό gay crowd της Λεβεντογέννας... Η είδηση ότι πλέον οι βρετανικοί τουριστικοί οδηγοί αναφέρουν την Αλμυρίδα ως “gay πρωτεύουσα της δυτικής Κρήτης» έπεσε σαν κεραυνός στο χωριό. Επισκίασε ακόμη και αυτή την απόκτηση της ευρωπαϊκής «γαλάζιας σημαίας» για την πεντακάθαρη, κρυστάλλινη παραλία της. Η αρχή για την «αλλαγή φύλου» του τόπου έγινε πριν από περίπου μία δεκαετία, όταν οι πρώτοι Βορειοευρωπαίοι συνταξιούχοι ανακάλυψαν ότι η Κρήτη θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει το Μαιάμι της Ευρώπης. Το μέρος όπου θα μπορούν να ζουν ήσυχα και ξένοιαστα το τελευταίο 1/3 της ζωής τους ο δυτικός θεσμός του after job retirment βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή του στις γαλάζιες, εξωτικές ακτές της μεγαλονήσου.
Ο Μπράιαν, 50χρόνων από το Κόβεντρι, είναι στο entertainment business εδώ και πολλά χρόνια. Στα νιάτα του είχε σινεμά, pubs και άλλα νεανικά στέκια στη συννεφιασμένη πατρίδα του. Εδώ και δέκα χρόνια έχει μετακομίσει στην ηλιόλουστη Αλμυρίδα μαζί με το φίλο του. Συνεταιρίστηκε με τον Νίκο, τον Ελληνοκαναδό ιδιοκτήτη του «Palmer’s», και άρχισαν τα wacky parties. Μαζί του, την ίδια ακριβώς εποχή, ήρθαν και άλλοι μεσήλικοι gay, ζευγάρια κυρίως, που βρήκαν στο χωριό του Αποκόρωνα ένα ειδυλλιακό και ήσυχο μέρος για να περάσουν ειρηνικά το υπόλοιπο της ζωής τους. Και επειδή σε αυτές τις περιπτώσείς ο ένας φέρνει τον άλλο, «το χωριό μας εγέμωσε με τση πούστηδες»... Κάπου εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Η Avant garde έκφραση του βορειοευρωπαϊκού gay κινήματος ήρθε να «μπολιαστεί» και να συνυπάρξει με το hardcore παραδοσιακό macho ταμπεραμέντο των Κρητίκαρων του Αποκόρωνα, επί ενοποιημένου ευρωπαϊκού εδάφους: κανείς δεν μπορεί να «διώξει» τον άλλο, καθώς αμφότεροι διαθέτουν ευρωπαϊκό διαβατήριο και τυπικά, αλλά και νόμιμα, βρίσκονται στη χώρα τους. Κατά το κοινώς λεγόμενο, οι μεν και οι δε γίνανε «μαλλιά κουβάρια». Γιατί πώς αλλιώς να περιγράψείς τη σκηνή όπου ακούς την 40ρα ευτραφή drag queen από τη Μεγάλη Βρετανία, κατά κόσμον Πολ, που έχει κάνει ανάλογα σόου στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο, να τραγουδά με τη χάρη του Έλτον Τζον το «Candle in the wind» με3 στη μέση του χωριού, υπό τα έκπληκτα βλέμματα του Σήφη, του Μανούσου, του Ευτύχη, του Μανολιού και των άλλων μαυροπουκαμισάδων;
Οι Κρητικοί είναι από τη φύση τους φιλόξενοι, μεγαλόκαρδοι και καταδεχτικοί άνθρωποι. Σε κερνάνε τσικουδιές χωρίς να σε ξέρουν, σου παίζουν λύρα μ' ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα ροδοκόκκινα μάγουλά τους, σε καλωσορίζουν με αγάπη και χαρά πού να τα βρεις αυτά στο βόρειο Λονδίνο; Όμως, είναι ένα πράγμα να δέχεσαι για μία εβδομάδα του Αυγούστου ένα τσούρμο ασπρουλιάρηδες τουρίστες και ένα άλλο πράγμα να αγοράζουν τη γη σου, να χτίζουν σπίτια, να στήνουν τα μαγαζιά τους, φτάνοντας σήμερα να κατέχουν νομίμως το 30% της περιοχής, με δυναμική αλματώδους αύξησης. Οι δύο ακραία διαφορετικές αλλά ταυτόχρονα «αναγκασμένες», ελέω Βρυξελλών, να συνυπάρξουν κουλτούρες και νοοτροπίες προσπαθούν (;) να κατανοήσουν και να αποδεχτούν η μία την άλλη. Καθόλου εύκολο... «Εδώ πειραματιζόμαστε», λέει ο Μπράιαν και μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Δοκιμάζουμε διάφορα. Σε άλλα πετυχαίνουμε και σε άλλα όχι. Αλλά δεν σταματάμε». «Με τους ντόπιους πώς τα πάτε;» τον ρωτάω. «Μια κρύο, μια ζέστη», μου λέει. «Δεν μας έχουν δημιουργήσει ποτέ κάποιο σοβαρό πρόβλημα, είναι φιλικοί μαζί μας. Ορισμένες φορές όμως μπορώ να δω κάποια βλέμματα που μεταφράζονται σε "δεν σας θέλουμε εδώ, να φύγετε"». Είναι απολύτως φυσιολογικό. Κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να εξηγήσει στους μεν τι σκέφτονται οι δε and vice versa. Εδώ δεν είναι Μπράιτον, είναι Χανιά. Μοιάζουν με δύο γάτες που για πρώτη φορά βρίσκονται μαζί. Πρώτα σηκώνουν τις τρίχες και γρυλίζουν. Καχυποψία και ανασφάλεια. Μετά μπορεί να ανταλλάξουν και μερικές νυχιές. Σιγά σιγά όμως συνηθίζουν η μια την άλλη και χαλαρώνουν. Σε λίγες μέρες μπορεί να τις δεις να κοιμούνται κουλουριασμένες στο ίδιο μαξιλάρι.
Αν ρωτούσες το βράδυ της Πέμπτης τους κατοίκους της Αλμυρίδας αν είναι υπέρ ή κατά του Ευρωσυντάγματος την ώρα που στ' αυτιά τους αντηχούσε ακόμα η μπάσα φωνή της trans βασίλισσας να ερμηνεύει « I want to break free – we love you Freddy”, θα απαντούσαν ένα μεγαλοπρεπέστατο «Όχι» με βαριά, βουνίσια κρητική προφορά. Η πολιτισμική, νοοτροπική και –over all- ψυχική ενοποίηση και συνοχή της Ευρώπης έχει μεγάλη και τραχιά ανηφόρα ακόμα μέχρι να φτάσει να πατήσει στη νεφελοσκέπαστη κορφή του Ψηλορείτη...