Ομάδα G

Με αφορμή την χθεσινή προβολή της ταινίας του Caught Looking στο 1ο gay πορνογραφικό κινηματογραφικό φεστιβάλ, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης έδωσε την περασμένη Παρασκευή μια εξαιρετική συνέντευξη στον Γιώργο Καρουζάκη της Ελευθεροτυπίας, που διέφυγε της προσοχής μου. Επανορθώνω αντιγράφοντας εδώ μερικά από τα πάντα ενδιαφέροντα λεγόμενα του σκηνοθέτη...
«Δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρεσαι συνεχώς στη σεξουαλικότητά σου, όπως συνέβαινε με αρκετούς σκηνοθέτες στη δεκαετία του '80 ή στις αρχές της δεκαετίας του '90. Σου βάζουν μια ταμπέλα σ' ένα γκέτο και σε περιορίζουν. Κάποια στιγμή δεν θέλεις να μιλάς για τη σεξουαλικότητά σου μ' έναν τόσο άμεσο τρόπο. Είναι παγίδα. Γιατί μπορεί να θέλεις να ασχοληθείς με πολύ ευρύτερα θέματα. Με τις μικρού μήκους ταινίες μου είχα τεράστια απήχηση σε ένα γκέι κοινό. Η πρώτη μου, όμως, μεγάλου μήκους, το "Three Steps to Heaven", προσεγγίζει τόσο "ανορθόδοξα" την γκέι κατάσταση που τους απογοήτευσε. Δείχνει μια απόλυτα έκφυλη "αδερφή" του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, που βρίσκεται μέσα στα βίτσια και τη διαφθορά. Δεν έχει κανένα θετικό χαρακτηριστικό για να πουν οι γκέι "αυτό είναι το καμάρι μας" - με τον ίδιο τρόπο που το ελληνικό κοινό δεν μπόρεσε να δεχτεί τον "Ομηρο" με ήρωα έναν Αλβανό επειδή θέλει να βλέπει θετικές εικόνες για την πατρίδα του. Όλοι αναζητούν θετικές εικόνες. Αν είσαι λίγο "βιτσιόζος" όπως εγώ και υποσκάπτεις αυτές τις βεβαιότητες συναντάς τα όρια ανοχής του κοινού. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι πάντα κάτι περισσότερο από γκέι, Έλληνας ή Άγγλος. Πρέπει να ξεπερνά τα όρια της ταυτότητάς του είτε είναι σεξουαλική είτε φυλετική είτε εθνική».