Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005
Στην βιβλιοθήκη, όχι στη ντουλάπα…
Η «Χαμένη Γλώσσα των Γερανών» του David Leavitt ήταν ένα από τα πρώτα gay βιβλία που αγόρασα. Όταν το τελείωσα, το άφησα σ’ ένα άδειο αμφιθέατρο της Νομικής, όχι μόνο για να δώσω σε κάποιον άλλο τη χαρά να το διαβάσει, αλλά κυρίως γιατί τότε δεν ήθελα να διακινδυνεύσω την πιθανότητα να βρεθεί από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου στα χέρια της μητέρας μου. Τα πράγματα βεβαίως, έχουν αλλάξει από τότε (τουλάχιστον στην βιβλιοθήκη μου), αλλά ακόμη αναρωτιέμαι ποιος να βρήκε εκέινο το βιβλίο, αν το διάβασε και τι σκέφτηκε γι αυτό. Το bookcrossing βλέπετε δεν είχε τότε εφευρεθεί (ή καλύτερα δεν είχε ακόμη όνομα ή site) οπότε τα ίχνη του βιβλίου μου χάθηκαν στα ταλαιπωρημένα έδρανα του κτηρίου της Σόλωνος.Αυτές και άλλες ανάλογες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου διαβάζοντας ένα εξαιρετικό άρθρο του Λίβιτ στους New York Times για την χρησιμότητα, το παρελθόν και το μέλλον των gay βιβλιοπωλείων και της gay λογοτεχνίας εν γένει. Αν έχετε λίγο χρόνο διαβάστε το εδώ. Κι επειδή το site της εφημερίδας χρειάζεται δωρεάν εγγραφή αν δεν έχετε ήδη ή δεν θέλετε να εγγραφείτε, μπορείτε να δανειστείτε ένα registration από το bugmenot.com ή να χρησιμοποιήσετε το δικό μας:username: omadag, Password: 0mada9
# posted by XYZ : 8/19/2005 12:55:00 μ.μ.
Comments:
<< Home
Το ερώτημα είναι : κοινωνίες (και λογοτεχνίες), όπως η ελληνική, που δεν έχουν περάσει από την gay περίοδο της ιστορικής εξέλιξής τους μπορούν και πρέπει να βρεθούν κατευθείαν στην post-gay εποχή;
Είναι οι συγγραφείς και οι αναγνώστες έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Σκεφθείτε ότι στη χώρα μας η ετήσια εκδοτική παραγωγή βιβλίων, ελληνικών ή ξένων σε μετάφραση, με ομοφυλόφιλους ήρωες, έστω και δευτερεύοντες, βιβλίων από ανοιχτά ομοφυλόφιλους συγγραφείς, βιβλίων με ομοφυλοφιλική αισθητική και ηθική (παρά το συζητήσιμο των όρων) ή και ομοφυλοφοβικών βιβλίων, αφού κι αυτά με κάποιο τρόπο αποτελούν την άλλη όψη του νομίσματος, είναι μικρότερη του 0,01%. Κι ας μην μιλήσουμε για την τύχη που έχουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αφού προηγουμένως καταφέρουν να περάσουν από τα σαράντα κύματα των προκαταλήψεων εκδοτών, επιμελητών, διανομέων και βιβλιοπωλών. Αφήστε που όταν τα ζητήσετε θα σας τα δώσουν κοιτάζοντας σας από πάνω ως κάτω και με το εξώφυλλο ανάποδα, σαν την Αυγή το ’60. Ή φαντάζεστε ότι θα τα βρείτε ποτέ στα επαρχιακά (χαρτο)βιβλιοπωλεία ή στις δημόσιες βιβλιοθήκες της χώρας;
Κατά τη γνώμη μου, είναι το διαδίκτυο, με την ανωνυμία του, που μπορεί να επιταχύνει κάπως τις αλλαγές. Μέχρι τότε η ετικέτα σε βιβλία και βιβλιοπωλεία θα μας είναι πολλαπλά χρήσιμη.
Κι αν συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα με την πορνογραφία είναι γιατί, έτσι κι αλλιώς, αυτή κατέχει μια βασική θέση στη ζωή όλων μας. Ή έχει κανείς αντίρρηση;
Είναι οι συγγραφείς και οι αναγνώστες έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Σκεφθείτε ότι στη χώρα μας η ετήσια εκδοτική παραγωγή βιβλίων, ελληνικών ή ξένων σε μετάφραση, με ομοφυλόφιλους ήρωες, έστω και δευτερεύοντες, βιβλίων από ανοιχτά ομοφυλόφιλους συγγραφείς, βιβλίων με ομοφυλοφιλική αισθητική και ηθική (παρά το συζητήσιμο των όρων) ή και ομοφυλοφοβικών βιβλίων, αφού κι αυτά με κάποιο τρόπο αποτελούν την άλλη όψη του νομίσματος, είναι μικρότερη του 0,01%. Κι ας μην μιλήσουμε για την τύχη που έχουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αφού προηγουμένως καταφέρουν να περάσουν από τα σαράντα κύματα των προκαταλήψεων εκδοτών, επιμελητών, διανομέων και βιβλιοπωλών. Αφήστε που όταν τα ζητήσετε θα σας τα δώσουν κοιτάζοντας σας από πάνω ως κάτω και με το εξώφυλλο ανάποδα, σαν την Αυγή το ’60. Ή φαντάζεστε ότι θα τα βρείτε ποτέ στα επαρχιακά (χαρτο)βιβλιοπωλεία ή στις δημόσιες βιβλιοθήκες της χώρας;
Κατά τη γνώμη μου, είναι το διαδίκτυο, με την ανωνυμία του, που μπορεί να επιταχύνει κάπως τις αλλαγές. Μέχρι τότε η ετικέτα σε βιβλία και βιβλιοπωλεία θα μας είναι πολλαπλά χρήσιμη.
Κι αν συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα με την πορνογραφία είναι γιατί, έτσι κι αλλιώς, αυτή κατέχει μια βασική θέση στη ζωή όλων μας. Ή έχει κανείς αντίρρηση;
Δυστυχώς φοβάμαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο...
Η gay λογοτεχνία ασφαλώς και έχει και θα έχει νομίζω πάντα μια «χρησιμότητα» όπως άλλωστε και το gay σινεμά ή κάθε μορφή τέχνης αν μη τι άλλο γιατί όπως όλοι, κι εμείς χρειάζεται να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα στις ιστορίες των άλλων.
Κι αν σήμερα ζούμε μέρες όπου μπορεί (ελπίζω) να επιβιώνει ένα gay βιβλιοπωλείο στην Αθήνα –Ο Πολύχρωμος Πλανήτης- η νοοτροπία των περισσότερων άλλων δεν μοιάζει να έχει αλλάξει πολύ από τα χρόνια που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα»...
Στον Ζαχαρόπουλο λίγους μήνες πριν ζήτησα τα «Σκοτεινά Μονοπάτια του Έρωτα» και την «Γραμμή της Ομορφιάς» και ο υπάλληλος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω...
Η gay λογοτεχνία ασφαλώς και έχει και θα έχει νομίζω πάντα μια «χρησιμότητα» όπως άλλωστε και το gay σινεμά ή κάθε μορφή τέχνης αν μη τι άλλο γιατί όπως όλοι, κι εμείς χρειάζεται να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα στις ιστορίες των άλλων.
Κι αν σήμερα ζούμε μέρες όπου μπορεί (ελπίζω) να επιβιώνει ένα gay βιβλιοπωλείο στην Αθήνα –Ο Πολύχρωμος Πλανήτης- η νοοτροπία των περισσότερων άλλων δεν μοιάζει να έχει αλλάξει πολύ από τα χρόνια που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα»...
Στον Ζαχαρόπουλο λίγους μήνες πριν ζήτησα τα «Σκοτεινά Μονοπάτια του Έρωτα» και την «Γραμμή της Ομορφιάς» και ο υπάλληλος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω...
Ωστόσο υπάρχουν, διεθνώς, κάποια βασικά προβλήματα με αυτούς τους «πολυχώρους» που ονομάζουμε gay βιβλιοπωλεία. Π.χ. η προφανής ανεπάρκεια των υπαλλήλων τους να δώσουν μια αξιόπιστη γνώμη ή συμβουλή τόσο για τα βιβλία όσο και για τις πορνοταινίες ή τα λιπαντικά και τα ερωτικά αξεσουάρ. Ή το ότι συχνά είναι χώροι κάπως παραμελημένοι και σκοτεινοί, όπως σχετικά άθλια είναι τα gay σινεμά, οι σάουνες και τα μπαρ, αφού για έναν ανεξήγητο λόγο μοιάζει το «βρώμικο» και το «παρακμιακό» να αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της gay αισθητικής. Αλλά, ευτυχώς, όλα αυτά επιδέχονται βελτίωση και πράγματι διεθνώς τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σήμερα σχετικά με πριν από κάποια χρόνια.
Εκείνο που δεν αλλάζει είναι η (νόμιμη) επιθυμία των ομοφυλόφιλων συγγραφέων να θέλουν από ένα σημείο επιτυχίας τους και μετά να βλέπουν το έργο τους να έχει την τύχη που του αξίζει, τουλάχιστον στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αλλά αυτό είναι θέμα που σηκώνει μεγαλύτερη κουβέντα...
Δημοσίευση σχολίου
Εκείνο που δεν αλλάζει είναι η (νόμιμη) επιθυμία των ομοφυλόφιλων συγγραφέων να θέλουν από ένα σημείο επιτυχίας τους και μετά να βλέπουν το έργο τους να έχει την τύχη που του αξίζει, τουλάχιστον στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αλλά αυτό είναι θέμα που σηκώνει μεγαλύτερη κουβέντα...
<< Home
